بعضی ها وصل و وقف شان  روی حساب نیست . در جای وقف ، حرکت می کنند و آن جا که باید حرکت کنند ، می ایستند . امان از این وقف به حرکت و وصل به سکون ها!
وقتی از القای دو ساکن ، کسره پدید می آید وای از آنجا که مجموعه ای از انسانهای ساکن ، یک جا جمع شوند.
چرا ما از خودمان جمع سالم نسازیم ؟ چرا بنا را بر فتح نگذاریم ؟ چرا در گروه تواشیح ایمان ، تکخوان وحدت و هم دلی نباشیم ؟ چرا دلهای یکایک ما ، دارالتحفیظ نباشد؟
چشم و گوش و دست و زبان مان هم باید حفاظ قرآن باشد . تنها سلولهای مغز و حافظه کافی نیست . اگر به جای شبی با قرآن ، عمری با قرآن باشیم ، رتبه بالاتری می آوریم . اگر معنویت و صدق را هم به جدول امتیازات خود بیفزائیم ، اگر در زمینه اخلاق هم تمرین کافی داشته باشیم ، اگر از حالات روح و قلبیمان هم به اندازه حنجره و صدایمان مواظبت کنیم ، اگر دلمان  وقف خدا باشد ، مسلما موفق تریم.
داوران الهی و فرشتگان رقیب و عتید ، مامور ثبت و ضبط خطاها و امتیازات ما هستند . جمع بندی امتیازات در ناممه اعمال است و صحرای محشر ، حضور در مرحله نهایی مسابقات بین المللی ایمان و عمل است . آنجا برترین ها انتخاب می شوند و جایزه می گیرند . مقام و عنوان نباید قاری را این همه به این طرف و آن طرف جَر بدهد!.....

ادامه دارد....